ORHAN KARAKAŞ

Güneş battı mı, hava karardı mı, yaşadığımız her şey rüya oluyor.

Yeni günde hayat sıfırdan başlıyor.

Bu dünyanın yaşamı, insanlara biçilen yol böyledir.

Bu dünyaya değer katan ise insanoğludur.

Ancak insana birçok şeyi veren de bu dünyadır.

Bunun farkında olan insanlar, dünyaya sevgiyle bakarlar.

Hoyratça bir adım atmazlar. Acımasız olmazlar.

Dünyanın havasına, suyuna, toprağına, taşına, ağacına, dalına, kuşuna, böceğine, tohumuna, çiçeğine sahip çıkarlar. Yaşatırlar…

Yaşam bir süreçten ibaret olduğuna göre, geleceğini inşa edenler, sevgiyi hoşgörüyü dünyaya verirler. Bunun karşılığında da bol bol alırlar. Aldıklarıyla mutlu olurlar.

Kimimiz aldığımız müzikle mutlu oluruz.

Kimimiz yediğimiz bir meyveyle mutlu oluruz.

Kimimiz yaşadığımız çadırda mutlu oluruz.

Kimimiz 50. katta oturmaktan mutlu oluruz.

Kimimiz köyde, kimimiz şehirde mutlu oluyoruz.

Neticede sevgiyle baktığımız dünyanın, bize verdikleriyle mutlu oluyoruz.

Önemli olan da "işte benim hayatım bu" demek değil mi?

"Yaşamaya, sevmeye, sevilmeye değer" demek değil mi?

Kesinlikle böyledir.